viernes, 30 de septiembre de 2011

Film & Food: Hook & entrepà d'anxoves/Bocadillo de anchoas

Film and Food: entrepà d'anxoves



Aquest mes Film & Food proposava que preparéssim el nostre plat preferit de petits o si més no, un d’aquells que ens hagués marcat positivament.

De petita tot i tenir les meves manies (bàsicament amb la carn i els purés), no recordo menjar malament. Segurament té a veure que dinés a l’escola, allà t’acostumes a tot! Però el que sí recordo és tenir enveja d’algunes amigues. Recordo que quan anàvem d’excursió amb l’escola jo acostumava a tenir un entrepà per dinar mentres que altres com la meva amiga Cristina portaven carmanyoles amb macarrons i pit de pollastre arrebossat (l’Arnau, que també anava a la mateixa escola, també era dels envejats amb les seves grans amanides d'arròs).

Però hi havia una cosa que em va fer sentir molt orgullosa, els meus esmorzars. En realitat no tots, un de concret: l’entrepà d’anxoves. Extrany per una nena d’uns 7 o 8 anys, no? Segurament la meva mare me’l deuria fer un dia que se li va acabar le fuet o el pernil dolç, però des d’aquell dia es va convertir en el meu esmorzar preferit i també per algú altre: per la Cristina! Des de llavors les dues portàvem entrepà d’anxoves de tant en tant i quan una en portava li donava a l’altra i així va nèixer la bonica amistat que encara dura! :)

Així que tot i que sempre he sigut de xocolata, aquesta estava present en diferents formats i no m’ha marcat especialment, però l’entrepà d’anxoves, aquest sí que em va marcar!!

No puc posar recepta però si un consell: sucar el pa de l’entrepà amb el tomàquet és fonamental!

Bon cap de setmana!

Film & Food: Bocadillo de anchoas



Este mes Film & Food proponía que preparáramos nuestro plato preferido de pequeños o almenos, uno de aquellos que nos hubiera marcado positivamente.
De pequeña a pesar de tener mis manías (básicamente con la carne y los purés), no recuerdo comer mal. Seguramente tiene que ver que comiera en la escuela, allá te acostumbras a todo! Pero lo que sí recuerdo es tener envidia de algunas amigas. Recuerdo que cuando íbamos de excursión con la escuela yo acostumbraba a tener un bocadillo para comer mientras que otros como mi amiga Cristina traían fiambreras con macarrones y pechuga rebozada (Arnau, que estudiaba en el mismo centro, también era uno de los envidiados por sus enormes ensaladas de arroz).

Pero había una cosa que me hizo sentir muy orgullosa, mis desayunos. En realidad no todos, uno de concreto: el bocadillo de anchoas. Extraño para una niña de unos 7 o 8 años, no? Seguramente mi madre me haría un día que se le acabó el fuet o el jamón dulce, pero desde aquel día se convirtió en mi desayuno preferido y también en el de alguien más: para Cristina! Desde entonces las dos traíamos bocadillo de anchoas (de vez en cuando que era un desayuno caro). Y cuando una traía le daba a la otra y así nació una bonita amistad que todavía dura! J
Así que a pesar de que siempre he sido de comer chocolate, éste estaba presente en diferentes formatos y no me ha marcado especialmente, pero el bocadillo de anchoas, este sí que me marcó!!
No puedo poner receta pero si un consejo: mojar pan del bocadillo con tomate es fundamental!

¡Buen fin de semana!


49 comentarios:

  1. Nena, em sembla que coincidirem bastant amb la recepta... jajajaja A mi les anxoves no m'agraden, però a un bon entrepà mai li dic que no!! Nyam!!
    Jo era de les de carmanyola de truita de patates o macarrons i carn arrebosada, quins records!! I quan ho menjava a casa no estava igual de bo! :P
    Què mona la foto de peque!
    Petonets bonica!
    Sandra

    ResponderEliminar
  2. res com les coses sencilles... jo tambè he fet menció de la feliciatat que em donava l'entrepà de tunyina!!!
    La foto preciosa!

    ResponderEliminar
  3. Així m'agrada, una recepta salada ;) jo el primer entrepà d'anxoves li vaig provar a me mare, la veritat es que em semblava una mica exteany això de menjar-ne entre pa. Però és molt bó!
    Estàs moníssima de petita, encara que.... Tenies por? Es que estàs tan al racó!! :P
    Petons bonica

    ResponderEliminar
  4. pues la verdad es que es un bocadillo que me gustaba, pero que no comía y es que tiene su explicación: se me quedó clavada de pequeña una espina de anchoa en mitad de la garganta, imaginate en urgencias lo mal que lo pase hasta que me la sacaron y le cogí mucha fobia a las anchoas. Hay que ver qué fobias más raras, jajaja. Ahora como, pero con mucho cuidado, juas

    Salu2, Paula
    http://conlaszarpasenlamasa.cultura-libre.net
    http://galletilandia.cultura-libre.net

    ResponderEliminar
  5. Quina cucada la petitona d'abaix! jejej
    Noia aquest entrepà fa una fila amb aquest pa de coca.... i mira que jo no sóc especialment de salat, però a aquestes anxoves tan guapes no els negaria més d'una mossegada.
    Petons guapa! ;)

    ResponderEliminar
  6. Je, je, la foto no té pèrdua! De petits tots estem encantadors.
    Ostres, si, un entrepà d'anxoves, ha de ser boníssim, encara que de petita no ser pas si me l'hagués menjat.
    Una forta abraçada, bonica, i perdona si no passo tant per aquí però vaig una mica a tope, ja que a la meva activitat diària hi he afegit una hora de caminar, és que l'hivern passat va ser mortal amb mals d'esquena, de cames, de peus, no m'acabava de trobar bé, i sembla que amb una mica d'exercici al dia em trobo millor, suposo que la ment també se l'ha de cuidar, no? i així cremo les cabories amb una mica d'aire lliure. Cada dia no però tres o quatre dies a la setmana miro d'anar-hi, així que no em queda tant de temps per vosaltres. Espero que em perdoneu ;-)
    Petonets

    ResponderEliminar
  7. :O qué buen gusto para los desayunos, a mí tb me encantan salados!

    ResponderEliminar
  8. Si senyora es ben estrany per una nena que porti un entrepa aixi.... es curiós els meus els seus companys de vegades també es fixen en el que porten, sobre tot quan porten fajites, farcides d'enciam, pollastre, penil...

    La baldufeta petitona que es veu a la foto es molt mona:))

    Petonets

    ResponderEliminar
  9. Pero qué mona eras... y qué gusto tan bueno, y raro! porque una nenita prefiriendo el bocata de anchoas al de Nocilla... tienes muy buen gusto!

    ResponderEliminar
  10. Entrepa!!! Ostres, ni hi havia pensat!!! catxis!!! jijijijiji Un inovidable de les nits d'estiu!!!
    El teu te una pinta fabulosa....;-)
    Un petonas
    Sònia

    ResponderEliminar
  11. Definitivamente, me voy a almorzar!!! seguro que no encuentro este maravilloso bocata, pero por lo menos dejaré de babear durante un rato :s

    ResponderEliminar
  12. Que delicia de bocadillo, seguro que eras la envidia.
    Besos

    ResponderEliminar
  13. Qué recuerdos de las excursiones infantiles!!! Yo también era de las de fiambrera...
    Yo no soy nada de anchoas, pero desde luego que este bocadillo tiene una pinta fabulosa.
    Un abrazo

    ResponderEliminar
  14. No m'estranya que n'estiguessis orgullosa, té una pinta...! :D
    Acabo de descobrir el teu blog i m'agrada molt, me'n faig seguidora :) Un petó!!

    Anna

    (per cert, jo també era de les que portava entrepà a les excursions jaja)

    ResponderEliminar
  15. De pequeñita ya tenías buen gusto Alba, menudo bocadillo rico, además con tomate están todavía mejor esas anchoas. A mí también me gustaba mucho de pequeña el salado y solía a compañar a mi padre al mercado a comprarlo.

    Un beso grande,

    ResponderEliminar
  16. Qué graciosa! Jeje. Yo era más clásica, el de anchoas no lo he probado nunca! Bss

    ResponderEliminar
  17. Caram, què original. Ja apuntaves maneres!
    No tinc molt clar de que anaves disfressada però estàs moníssima!
    Petonets i bon cap de setmana.

    ResponderEliminar
  18. Tots els esmorzars haurien de ser així, és l'àpat més important del dia, sobretot pels nens que tenen un desgast tan gran. Molt ben fet!

    ResponderEliminar
  19. que linda de pequeña, y este bocata seguro que estaba y esta delicioso. Bss

    ResponderEliminar
  20. jajajajaj, que mona Alba!!! entrepà d'anxoves??? quin luxe! que bones que són, no m'estranya que t'agradés!!! molts petonets bonica i bon cap de setmana

    ResponderEliminar
  21. No acabo de descubrir el disfraz...pero no pasa res!!!

    Yo las anchoas ni con 5 años ni con 30 y pico...así que nada!! jajaja beso y buen finde!

    ResponderEliminar
  22. Flipo que de petita t'agradés l'entrepà d'anxoves!!! tot i que ara m'encanta de petita hauria arruufat el nas. Però potser no tant com el dia que ma mare em va fer l'entrepà del berenar de llenties amb arròs que m'havia deixat al migdia!!!

    ResponderEliminar
  23. que bien, acabo de conocer tu blog por le reto de Film & Food, me encanta y me quedo por aquí! Un beso,
    Nieves.

    Por cierto yo tenía las mismas puertas :-))

    ResponderEliminar
  24. Qué lindaaaa estás ahi pequeñitaaa!!! Con esa carita...y qué rico bocata de anchoas...creo que a mi peque le gustaría también!
    Un besote!

    ResponderEliminar
  25. Quina gana! no m'agraden les anxoves però ara me les menjaria i tot! jeje.

    Aquesta és la teva foto disfressada de xina-negra? por fiiiiiin! anys sentint parlar d'ella...

    mua

    ResponderEliminar
  26. ostres! anxoves! jo crec q vaig tastar les anxoves als 25! jajajaaja

    ResponderEliminar
  27. me apunto al bocata de anchoas!me chiflan!
    qué mona la foto!

    ResponderEliminar
  28. Jo embarassada em vaig menjar dues llaunes i vaig estar tres dies vomitant...desde llavors, no menjo i sap lo millor que m´agraden!!!!bon bocata!!!petons i bon cds.

    ResponderEliminar
  29. Anxoves, m'encanten, encara que jo no vaig començar a menjar-les tan aviat.

    Petonets.

    ResponderEliminar
  30. Pues sí que es un desayuno algo extraño para una niña pequeña, pero me parece genial que se convirtiera en tu favorito! En realidad a veces parece que se da a los niños siempre las mismas cosas, y si probaran otras quizás nos sorprenderían con sus gustos. Me imagino a las dos amiguitas compartiendo su bocata en el recreo, qué monas!

    La foto preciosa :)

    Un abrazo

    ResponderEliminar
  31. Quina gràcia, la foto! L'entrepà té una pinta deliciosa tot i que és estrany que a una nena petita li agradin tan les anxoves...

    Petons!
    Anna

    ResponderEliminar
  32. Què mona que estas a la foto!!!! Fas cara de pillina, eh???
    Ui, aquest entrepà amb 7 anys ja et dic jo que no m'ho hagués menjat i això que em solia agradar tot. Ara sí, ara me'l menjaria tot sencer!!!
    Mira que és difícil fer una foto maca d'unes anxoves, però tu ho has fet!
    Petons i bon cap de setmana!!

    ResponderEliminar
  33. Quin entrepá mes aptitós.
    Estas preciosa en la foto.
    petons

    ResponderEliminar
  34. hermosas las fotos del "desayuno", aunq todavia me cuesta imaginarme ese plato como tal! jajaja
    la foto de amarillo, una dulzura!

    ResponderEliminar
  35. Estoy segura de que en la foto estás defendiendo la puerta para que nadie entre en la cocina y se lleve tu bocata de anchoas, je je je. A mi marido le chifla; a mi también me gusta, pero tal y como os he comentado en la entrada de Film & Food, yo crecí con el bocadillo de atún, crecí con él, y ya crecidita, lo di de lado por otro tipo de comida. ¡Qué bonito avivar estos recuerdos!

    Besos y feliz finde!!

    ResponderEliminar
  36. Pues la verdad es que es un desayuno curioso para una niña pequeña... pero bueno, para gustos, colores! Además, tú ya sabías de chiquita lo ricas que están las anchoas ;-)
    Delicioso! Con lo que me gustan las anchoas a mí también!!!! Y estoy de acuerdo contigo, es imprescindible mojar el pan en tomate!!!!
    Besos.

    ResponderEliminar
  37. Pero que rico... Sabes? Mi preferido aparte de la nocilla era de calamares y pulpo en salsa americana... Um... hoy todavia me sigue encantado.Estas preciosa!
    Besos

    ResponderEliminar
  38. La verdad es que me parece de lo más extraño que te hayan gustado las anchoas de niña. Tu mamá seguro que estaría feliz de ello.
    Dan ganas de robarte una tostada por la pantalla!
    Cariños

    ResponderEliminar
  39. Alba, preciosa!! Qué niñas más rica qué eras... y sigues siendo jejeje
    Qué gracia lo del bocadillo de anchoas... te puedes creer qu nunca lo he probado, seguro que está exquisito!!
    Mil besos, guapa y feliz fin de semana.

    ResponderEliminar
  40. Bonita historia de amistad en torno a un bocadillo de anchoas!!!!

    ResponderEliminar
  41. Hola!!
    Una historia ideal para un blog excelente. Te sigo desde ya.

    Mil besosss

    ResponderEliminar
  42. Alba la primera fotografí, la del bocadillo es brutal, me ha encantado, y sin duda es un bocadillo riquísimo!!!! por cierto la fotografía de las rosquillas un 10! besos

    ResponderEliminar
  43. me encanta ese bocadillo, está buenísimo, yo le añado tiras de pimiento rojo.
    saludos.

    ResponderEliminar
  44. Oh! M'encanten les anxoves i a un bon entrepà com aquest, jo també en faria festes! :)
    Petons!

    ResponderEliminar
  45. Alba es una exquisitez, unas buenas anchoas con tomate y buen pan ¡insuperable!.Monísima en esa foto, que linda.
    Bsitos

    ResponderEliminar
  46. Xina-vaquera! tinc ganes de veure el teu post del coctel! mua guapi, bon finde!

    http://cronicasdemiarmario.wordpress.com/

    ResponderEliminar
  47. ¿que más se puede pedir? Simple pero con ingredientes de calidad rico y sabroso.
    Buen finde,
    Clochet.

    www.clochet.com

    ResponderEliminar
  48. A mi chiquita no me gustaban las anchoas mucho por que las encontraba saladísimas, luego me di cuenta que a Venezuela llegaban unas de calidad nefasta, hasta que descubrí. La foto una monada, y nada como este entrepà que oque te trasporta a esos años!
    Un besote

    ResponderEliminar
  49. La historia del bocadillo de anchoas me ha encantado, de verdad, pero la foto final... ay! la foto final! Es divina.
    Sabes? cuando yo era pequeña me encantaban los bocadillos de mantequilla y chocolate. Mi madre le ponía una pequeña película de mantequilla al pan para que las onzas no resbalaran y me comiera el pan a palo seco. No he vuelto a comerlos!
    Besitos.

    ResponderEliminar

LinkWithin

Related Posts with Thumbnails